29 mart 2003 tarihinde radikal futbol'da yayınlanan tanıl bora'nın "valencia seyahatnamesi notları" başlıklı yazısı;
gençlerbirliği yönetiminin 1970’lerden beri ilhan cavcav’a refakat eden kıdemlileri, hayri güler, oktay arıca, zeki ünaldı, valencia seferini tarih şuuruyla yaşıyorlar. bu sınırötesi deplasmana “uefa kupası’nda çeyrek final” gibi bir sefer görev emriyle çıkıyor olmanın kadrini en iyi bilenler, kulübün amatör küme kapılarından döndüğü günlerin tanığı olan bu emektarlar.
aynı tarih şuuruyla, geleceği de düşünüyorlar. uefa kupası şampiyonluğunun ardından bugün yaşadığı çöküntüden ibret alarak, “galatasaray’ın durumuna düşmemek”ten bahsediyorlar. bugünün başarılarına, bugünün “kasasına” güvenmemek, rehavete kapılmamak gerektiğini anlatıyorlar.
* bir tür tarih şuuru, deniz barış’ta da var: esenboğa’da thy’nın takım onuruna verdiği kahvaltı-kokteylde sohbet ederken, onyıllarca “uyku dönemi” geçirdikten sonra bir başarı halkası yakalayıp üst sınıfa tırmanmayı başaran bayern münchen gibi kulüplere atıf yapıyor. gençlerbirliği de yıldızının parlayacağı bir döneme giriyor olabilir, ona göre.
futbolcular fenerbahçe’yi türkiye kupası’ndan eledikleri maçtan çok keyif almışlar ve o maçı iyi bir prova olarak düşünüyorlar. öte yandan valencia’nın kuvvetinin de farkındalar. kaptan ümit bozkurt, “yarasalar”ın pas trafiğinden hayranlıkla bahsediyor ve zaten ispanyol takımlarının italyanlar dahil “başkalarıyla” kıyaslanmayacak kadar ileri bir futbol oynadığını düşünüyor.
futbolcular hem hevesli hem gergin. ersun yanal ise çok güvenli. galiba “aşırı” güvenli.
* salı öğleden sonra varılan valencia’da, maçın oynanacağı saate yakın, mestella stadında antrenman var. antrenmandan önce basın toplantısı. ersun yanal’a, valencia’nın son mallorca maçında sinyalini verdiği baskılı oyununa ve mestella’nın bu basıncı büyüten etkisine hazır olup olmadığı soruluyor. yanal “o ambiyans sadece rakibimizin lehine değil, biz de ondan payımızı alacağız; çünkü biz olmasak o ambiyans olmayacaktı” cevabını veriyor. ispanyol gazetecilerden gelen tek soru: “valencia daha önce elediğiniz blackburn, sporting lisbon, parma’ya göre daha aşağı mı yoksa daha yukarı bir takım mı?” yanal’ın cevabı: “valencia bunlardan başka bir takım. uefa kupasının favorisidir.”
* idman, valencia yetkililerini sabırsızlık jestlerine sevkedecek kadar uzun sürüyor. genç yönetici suphi yalçınkaya, oyuncuların “angajman” düzeyini önceki turlar öncesindeki idmanlara kıyasla biraz zayıf buluyor. lizbon ve parma’daki idmanlardaki gibi toplara “çat çut girmediklerini” söylüyor. çift kalede youla yine muhtelif goller kaçırıyor. baki mercimek formda görünüyor. ali tandoğan göbekten, daems sağiç bölgesinden frikik çalışıyorlar. (peki niye youla gol vuruşu çalışmıyor, çalıştırılmıyor allah lillah aşkına?!)
gece, yanal ve ekibi uzun uzun taktik analiz çalışması yapacak.
* valencia’nın şehir hayatında sakin bir egemenliği var. duvar yazıları yok, yer gök siyah-beyaz-turuncu falan kaynamıyor. tek tük valencia eşorfmanlı, armalı çanta vs. taşıyan yeniyetmelere rastlanıyor. ama bir vesileyle futbol diyalogu kurulan “sokaktaki adam”ların ve ayaküstü kamuoyu yoklamalarının beynelmilel denekleri olan taksi şoförlerinin tamamına yakını, valencialı çıkıyor. gençlerbirliği’yle oynanacak uefa kupası maçına ikincil bir iş gözüyle bakıyorlar. sözleşmiş gibi, aynı kelimeleri sarfediyorlar: “campeón de liga”. lig şampiyonu olmayı ve real madrid’i altetmeyi çok istiyorlar, çılgınca istiyorlar, hayatta en çok bunu istiyorlar. hele real madrid’den, nefis bir şekilde nefret ediyorlar. ucunda campeón de liga olmanın garantisi olsa, bu turu gençler’e vermeye kesinlikle hazırlar. ama onlara bunu kim garanti edebilir? biz (özgür gökmen ve ben) “valencia: campeón de liga, gençlerbirliği: campeón de uefa” diyoruz kendilerine, kimileri “si, si” diye onaylıyor ama iş bizim anlaşmamızla bitmiyor ki!
bir kafeteryada valencia’nın 1947’de şampiyon olan takımının fotoğrafları asılı. yaşlı garson, “bu adamlar şimdikilerden daha sıkıydı” diyor. aimar’ı, mista’yı, vicente’yi düşünen genç valencialı refakatçimiz, gülümsemesindeki alaycı kıvrımı düzeltmeye çalışıyor.
bu valencialı refakatçimiz, özgür gökmen’in hollanda’dan öğrenci arkadaşı garcia enrique. kendisi meksikalı ve valencia taraftarı. çok sevimli bir genç adam. maçı izlemeye valencia’dan gelmiş. takımından gayet emin.
* ersun yanal’ın millî takım teknik direktörlüğü “işi” ne oluyor? gazeteciler türkiye’den haber kolluyor. takım kampta tecrit vaziyette. yöneticiler “bir şey yok” diyorlar. somut bir teklif, bir teşebbüs ve bir müzakere olmadığına dair şeyler de söyleniyor. ama ersun yanal’ın “her an teklife açık” bir halinin olduğunu da kimse inkâr edemiyor. bu belirsizliğin bizim için artık kronik bir rahatsızlık haline gelmiş durumda.
* perşembe gecesi. gençlerbirliği’nin ufak seyirci topluluğu, iki otobüse doluşarak mestella’ya intikal ediyor. ankara’dan gelenlere katılanların sayısı, iki elin parmağını bulmaz. ispanya’da yaşayan iki-üç türk var, almanya’dan gelen üç kişi var. belçika’da okuyan asuman göksel var, ki onu 19 mayıs tribününden de tanıyoruz! ama asıl, gençler’in bu yılki avrupa hikâyesinde emeği olan iki göçmen taraftarı anmalıyız. birisi, hollanda’da doktora yapan özgür gökmen; blackburn’de de, lizbon’da da, parma’da da, valencia’da da hazır ve nâzırdı. diğeri, tarih şuurunu da kişileştiren bir başkası, 13 yıldır londra’da bankacı olarak çalışan akşit özkural. o da parma dışında her yerde hazır ve nâzırdı 1960’ların sonundan beri gençlerbirliği’nin peşinde olmuş birisi o; bu gecenin kadrini kıymetini herkesten iyi biliyor. yanındaki gençlerbirliği bayrağının, cebeci inönü’de 2.-3. küme maçlarına tanıklık etmişliği var!
* dirim’in emanet verdiği “diaspora keçileri” pankartını özgür ve azuman’la birlikte, sahayı çevreleyen panolara asıyoruz. çok “okunaklı” bir yer değil burası ama ne yazık ki stadda pankart asmamıza müsait yer yok. üst katlardan birinde olsak oranın önündeki panoya asabilirdik ama zemin kattayız. akşit abinin bayrağını önce kale arkasıyla oturduğumuz kapalıyı ayıran çitlere astık, ancak güvcenlik görevlileri o kenarda “ultra”ların oturduğunu ve bayrağımızı yakabileceklerini, sökebileceklerini söyleyip uyardılar. biz de bayrağı daha görünür bir yere, kapalıdaki bir tünelin üstündeki demire asıyoruz. ama ne yazık ki maçın sonunda yerinde yeller esiyor olacak...
* 100 kişi civarındaki gençlerbirliği seyircisi, kapalı tribünün alt katının sağ üst köşesinde, valencialı taraftarlarla yanyana hatta kısmen içiçe oturuyor. tribün topluluğumuzun çoğu tecrübesiz ama elimizden geleni yapıyoruz. her olumlu vesilede, iyi bir taç kazandığımızda bile fırsatı ganimet bilip “gençler” tezahüratını patlatıyoruz. oyundan çıkışını “büyük kaptan” diye uğurladığımız ümit bozkut’un bize doğru kısa bir alkış tutmasından anlıyoruz ki, tezahüratımız az biraz duyuluyormuş! iki takım taraftarları da kendi takımı için bağırıyor, sert faullere veya hakem kararlarına tepki gösteriyor, ama kimse birbirine –gözle bile- ilişmiyor. hatta zaman zaman gülücükler teati ediliyor. sadece, yakın kale arkasının 2. katındaki sağcı ultralar, “puta katalunya” (orospu katalonya) yazılı bir atkı açınca, buradaki valencialılar tepki gösteriyor. protokol tribünündekilerse, öbür kale arkasından bazı el kol jestlerine muhatap olduklarını söylüyorlar.
biz maçtan sonra etrafımızdakilerle el sıkıştık. “helâl olsun” diye tercüme edilebilecek yüz ifadeleri takındılar.
valencialı tribün halkı otomatik tezahürat yapmıyor, pozisyon bazında ses veriyor. kızgınlığı kısa ömürlü oluyor, dakikalarca kin tutmuyorlar. takım iyi oyun tutturduğunda şarkı söylüyorlar, o zaman ses volümü bayağı yükseliyor. genellikle oturduğu yerden bağırılıyor, ayağa ender kalkılıyor. iki kale arkasındaki iki küçük grup dışında, tribün liderliği yok.
* yönetici ve taraftar tayfası, iyimser bir muhasebe yapıyor. buraya kadar gelmenin gurur verici olduğu, tecrübemizin ve gücümüzün yetmediği, seneye bu işlere devam etmenin önemli olduğu konuşuluyor. milliyet’ten mehmet demirkol, “şerefli mağlubiyet denen şeyi hayatımda ilk defa sahiden gördüm!” diyor.
cuma sabahı dönüşte, biraz teknik analiz sohbeti var. valencia’nın şahâne bir takım olduğunda herkes hemfikir. menajer cem onuk, “yarasalar”ın olağanüstü hızlı ve isabetli pas trafiğinin, gençler’in meşhur presinin kimi bölümlerde basbayağı “boşa gitmesine” yol açtığını belirtiyor. ümit bozkurt, bloklar halinde paslaşarak ilerlemelerinden, bu sayede topu kaptırdıklarında da blok halinde basmalarından hayranlıkla söz ediyor. ama takım yine de rahatlatamıyor kendini. erkan özbey, tesellicilere itiraz ediyor, “belki yine yenilirdik ama daha iyi oynayabilirdik, kendi oyunumuzu oynayamadık” diyor.
yorgun ve buruk tebessümlerle, trabzon havaalanına iniliyor. iç işlerimize dönüyoruz...
bu maça dair o kadar çok anım var ki. ilk anda hatırladıklarımla başlayayım.
öncelikle bu maç gittiğim ilk yurtdışı deplasmanı olma özelliğini taşıyor. valencia'ya varır varmaz, diğer taraftarların ve kulüple gelenlerin kaldığı otele yerleştik. özgür ve tanıl bora'yla birlikte kısa bir valencia turu yapıp güzel ispanyol mezeleri yedikten sonra otele dönüp diğer gelenlerle birlikte maç saatini beklemeye başladık. bu arada da akşit abi ve eşiyle tanışıp bol bol sohbet ettik tabii.
maça kulübün otobüsüyle gittik. bize verilen biletlerin stadın misafir taraftar tarafında olduğunu ve fakat valencia'lı taraftarlarla karışık olarak oturulan bir yerde olduğunu gördük. önce bu duruma biraz sinir olsak da sonra yanımızdaki valencia'lılarla da hoş beş ettik.
valencia'ya kimseye haber vermeden gitmiştim ama sonra vicdanım dayanmadı, babamı aradım. baba ben neredeyim biliyor musun der demez anladı zaten maça geldiğimi ve bol şanslar dileyerek bize destek olmuş oldu.
dirim'in göndermiş olduğu 'diaspora keçileri' pankartını hepbirlikte güzelce astıktan sonra, hafif de bir gerginlikle maçı beklemeye başladık.
açıkçası o gerginlikle maçı pek de hatırlamıyorum. en belirgin hatırladığım şey valencia taraftarının o 3 katlı stada neredeyse sinemaya, tiyatroya gider gibi maçtan 15-20 dakika önce ailecek gelmeye başladığı. stadın dolu hali oldukça etkileyiciydi zaten. ve hala şuna inanıyorum ki valencia'nın attığı 2. golde taraftarın her tek pasta yaptığı 'oleeeey' 'oleeeey' tezahuratının etkisi var kesinlikle. gol geliyorum demiş, taraftar tarafından da getirilmişti maalesef.
maç bittiğindeyse akşit abi kendi üzülmeyi bırakmış, beni avutmaya çalışmıştı. artık nasıl kahrolduysam... ah be skoko atsaydın o golü işte...
bir de iyi ki babama haber vermişim, yoksa maçın ertesi günü radikal gazetesinin en arka sayfasında valencia'da bir avuç gençlerbirliği taraftarı resmini görünce güzel bir hesap sorardı herhalde...
