günlerdir idareci, taraftar ve teşkilat kademelerinde herkesin birbirini yediği bir maçtı.. ve daha günlerce de, çoğunun birbirini yemeğe devam edeceği bir maç... ama. kocaman bir «çok şükür» le perçinleyip söylemek gerek: maç sırasında bir birini yiven olmadı... öyle ki, kaleciler bile gol yemeyerek, bu havaya katıldılar.
evet gol yoktu maçta... belki büyük futbol da yoktu... fakat oyuncuların çoğunluğunda iyi niyet belirtisi vardı... müdafaa duyvarıyla kapanmak yerine, kazanmak azmiyle açılmak vardı.. topu şuraya buraya atarak ve kit geçirmek yerine, vakit geçmesin diye rakibinin topunu bile alıp getirecek kadar efendilik vardı... favullerden sonraki davranışlarda da alışılan haşinlikten uzak bir yumuşaklık vardı.. işte bu taraflarını sevdik dünkü beşiktaş - fenerbahçe maçının...
bir oyuncunun cezası yıldırım hızıyla gelmiş de... jet süratiyle tebliğ edilmiş de... ses duvarını aşan kudretle durdurulmuş da... hepsi hepsi saha dışında kalmış. 90 dakika boyunca saha içinde unutulmuştu. bu da, dünkü maçın memnunlukla karşılanacak bir başka yönüydü.
eksiklerim mevcutların azmiyle kapatan f. bahçe, bu bakımdan başarılı sayılırdı. ama beşiktaş'ın da en azından üç puanlık farkı korumayı bilmesi, siyah - beyazlıların başarı hanesine geçmeliydi.
birinin penaltı kurtaran necmi'si, ötekinin penaltı kadar büyük tehlikeleri savuşturan hâzım'ı ve sonra da iki muhakkak golü son anda önleyen ismail, oyunu tanzim eden ali ihsan, her akını iyi futbolla dolu genç sanlı... bir de otoriteyi bir an bile elinden kaçırmayan isviçreli hakem... maçtan hatırda kalacakların başında gelen isimler bunlardı işte...
