halit kıvanç'ın 1983 basımlı "gool diye diye" kitabından;
londra'ya geçmiş, bu kez wembley'de mevsimin avrupa şampiyon kulüpler finalini seyretmiştim. ingiliz manchester united ile portekiz'in benfica'sı karşı karşıyaidi. manchester united'de o dönemin yıldızları kaleci stepney, stiles, dunne, bobby charlton, kidd ve george best'ti. benfica'da da coluna, graça, simoes, torres, jose-augusto ve nihayet 1966 dünya kupası gol kralı eusebio vardı. bu yıldızlar mücadelesinin 90 dakikalık normal süresi bobby charlton'la graça'nın karşılıklı golleriyle 1-1 kapanmıştı. kurallara göre yarım saat uzatıldı, maç. ve işte ne olduysa o yarım saatlik uzatmada oldu. manchester united bir şahlanmıştı ki... hele george best... hele bobby charlton... bu ikisinin harika iki golüne bir de kidd ekliyor, manchester united yarım saate sığdırdığı üç golle büyük finali 4-1 kazanarak avrupa şampiyonlar şampiyonu oluyordu. wembley zafer şarkılarıyla inlerken, manchester united'in yaratıcısı, o feci uçak kazasından mucize kabilinden kurtulan ünlü menecer matt busby sevinçten ağlıyordu. bu seyahat vesilesiyle, tanışmak, hatta yakından tanımak şansını bulduğum matt busby, her şeyden önce bir beyefendi idi. gerçek bir ingiliz centilmeniydi. futbolu güzel sanat olarak kabul eden büyük kafalardan biriydi. zarif, nazik bir insandı. örnek bir spor yöneticisiydi.
bu maçın ilginç bir sahnesi, kidd'in takımının üçüncü golü attığı andı. kidd topu ağlara gönderince manchester united taraftarları "goool" diye bağırmış, fakat hemen ardından "happy birth day" diye doğum günü kutlama şarkısını söylemeye başlamışlardı. çünkü kidd o gün 19 yaşına basıyordu.
