1980 yılında ilk defa tanıştıgım alisamiyen stadıyla bu macla birlikte veda etmiştim 1980 yılında 0-0 biten bir altay macıyla tanıştıgım ali sami yen bu mactan sonra bir kupa mücadelesi daha vardı fakat bence gercek kapanış benim icin bu mactır,o son mac olan kupa macı gösteri gibi birşeydi cünkü bu genclerbirligi macında gercek anlamda stadı terk etmiştim...eski acıktrübünde yerimi almıştım ve cok soguk bir gün olmasına ragmen hic üşümüyordum cünkü aklım 1980 yılında kalmıştı 1972 yılında bogaz köprüsü projesi kapsamında stad kapatılmış ve yıllar sonra galatasaray altay macıyla acılıyordu orta 1 sınıfa gidiyordum o yıl ve koşa koşa stada gitmiştik arkadaşım savaş,ile birlikte,kapılar macın 2 yarısı acılmıştı ve ilk defa giriş yaptıgım stadtan 2010 yılında bu genclerbirligi macıyla ali samiyen maceramı bitmiş oluyordu.herkes catur cutur koltuk kırıyor sahaya atıyor yada hatıra olarak evine götüyordu ve ben ne koltuk kırdım nede hatıra olarak evime götürdüm cünkü benim anıları farklıydı koltukla alakası yoktu mac bittikten sonra en son trübünleri terk edenlerden biri benim dokunsalar aglayabilirdim o koltukları söken insanları bir nevi anlaya bilirdim cünkü o gencler o koltuklarla büyüdüler o stadta,trübünler boşalmış ben sahayı ve trübünleri süzüyordum yaşadıgım anıları hatırlıyordum ve icim acıyordu o genclkerin beni anlamasına imkan yoktu onlar koltukları sökmekle meşgullerdi ve başarılara alışmışlar başarıları sayesinde o stada geliyorlardı oysa ben galatasaray başartılarından dolayı degil galatasaray oldugu icin tutuyordum ve nasıl galatasaraylı oldugumu bile hatırlamuyordum oysa koltuklar söken cocuklar 2000 yılların cocuklarıydı oysa ben 1980 liyılların galatsaraylı cocuguydum ve benim meselem başkaydı,1980 yılında ilk giredigim o altay macını hatırlıyor ve nerdeyse aglayacagım cok anılarım vardı burada şimdi bunu orada bukunan bir genc arkadaşa anlatmaya calışsam,muhtemelen beni anlayamayacak ,yaa abbi cekil şurdan kafana şimdi bir koltuk gelecek sonrada birde seninle ugraşmayalım diyecek muhtemelen..oysaki onlarbüyük bir keyifle bu koltukları sökerken o soguk havada oturdum ve anılarımı tazelemeye calıştım ve hüzünlü bir şekilde sevgilisinden ayrılmış birinin cektigi acıyı icimde hissederek stadtan cıktım ve arkama bakmamaya calıştım,,şimdi stad yıkılyor işyerim stadın yanında olmasına ragmen henüz gitip o yıkık haline bakmadım bakmıyacagımda, resimlerini görüyorum fakat cıplak gözle bakmayacagım ,cünkü hep o eski haliyle hatırlamak istiyorum...o güzel günlerin anısına
