can'ın italya'ya geleceğini duyunca, öylesine sevinmiştim ki... buradaki italyan arkadaşlarım «ne oldu?» demekten kendilerini alamadılar. evet, onlar için sadece bir türk futbolcusu italya'ya geliyordu. sadece can geliyordu. ama benim için «can'dan bir arkadaş, gelecekti.
bir gelse, diyorum... çok isterdim, can'la bir takımda, yanyana oynasaydık. fakat razıyım, italya'ya gelsin de . başka takım ila da oynasa sararı yok.
bilmem öyle misiniz siz de: tek başına seyahat bile çekilmez... sıkılır insan yalnız olunca... ve simdi düşünün ki, ben bir seyahatte değil, bitmez, tükenmez bir imtihandayım. ve yalnızım, yapayalnızım. etrafımdaki dostlar, bana bu yalnızlığımı unuttarmak için çırpmıyorlar. fakat yetiyor ma? hayır...
işte can'ı «yalnızlığımı paylaşacak can'dan bir arkadaş» diye sevinçle, ümitle bekliyorum. o bana büyük bir destek olacak... ve hele tahmin ettiğim gibi muvaffak olursa, benim moralim de yükselecek.
inanıyorum can'a... güveniyorum. çünkü onu yakından tanıyorum. buradaki futbol hayatına kısa zamanda intibak edeceğine eminim. onun her başarısı, beni de moralman yükseltecek.
ve buna da ziyadesiyle muhtacım. çünkü öyle talihsiz bir devre geçiriyorum ki...
anavatanımdan bu defaki gelişimde, çok arzuluydum. italya'da kendimi gereği gibi göstermenin zamanı geldiğini biliyordum. fakat bir an... rakip santrhafın bileğime bastığı an böyle büyük bir sakatlığın doğacağını aklıma bile getirmemiştim. alçılar içinde yatakta uzanıp kalmak, çok feci.. ve işte o zaman vatan hasreti, yalnızlık daha fazla hissediliyor.
iki defa alçı değiştirdiler. idarecilerim de üzülüyor. ama üzülmek yetmiyor ki. doktorlar, aralığın 10 una kadar iyileşeceğimi söylüyorlar. inşallah... fakat bu âni sakatlık, en arzulu olduğum zamanda, önüme büyük bir engel çekti. azimle, bu engeli atacağıma inanıyorum. allah kuvvet versin yeter ..
sevgili ve vefalı sporseverlerimize kucak dolusu selamlar