biri «yeni şampiyon», öteki «eski şampiyon» du. ve «yeni şampiyon» şeref turu sevincini «eski şampiyon» a yenilerek gölgelemek istemiyordu. «eski şampiyon» da başarısız bir ligi «yeni şampiyon» u yenme başarısıyla aydınlatmak arzusundaydı. böylece ikisi de ayni ölçüde çekingen yahut ayni ölçüde azimli iki takım, istekleri gibi eşit sonuca ulaştılar.
başka yönden, alışılan tam tertibiyle oynamayan beşiktaş için ünlü bir rakibe galibiyet vermemek «iyi sonuç» tu. fenerbahçe için de «altın yıl» yaşayan siyah - beyazlılara boyun eğmemek, hattâ zaman zaman daha canlı görünmek, memnunluk kaynağıydı.
dünkü maçın en güzel anları, başı ve sonuydu. «baba kartal» hakkı yetenin genç kara kartallar'ın omuzunda yükseldiği şeref turu, bir mevsimlik çabanın armağanıydı. sonda da, fenerbahçelilerin beşiktaşlıları öperek, sarılarak, kucaklayarak tebrik etmeleri, iki takımın büyüklüklerine yakışır bir dostluk tablosu içinde soyunma odasına yürümeleri, gerçek sporculuk adına iftihar yaratan bir mutluluk gösterisi oldu.
her şeref turunda bir kere daha tebrike hak kazanıyor beşiktaş.. çünkü şerefli bir mücadelenin haklı şampiyonu kara kartallar...
