başımı sarı siyahlı bayrağa gömerek izlediğim ve penaltılar sırasında gözlerimden yaşlar süzülen maçtır. yıllar sonra gelecek kupanın sevinciyle, "yine kaybettik"in hüznü arasında o kadar gelip gittim ki, maç sonunda yığılıp kaldım.
bir aek taraftarı için maçın en ağır anı 90+1'de 2-1 öne geçip 90+4'te gol yemektir. gol değil mideye yumruk yemektir o, başka da bir şey değildir. sanırım olympiakos'a karşı olunca daha da fazla acı veriyor.
tarafsız bir futbolsever için çok keyifli bir maçtı, her şeyiyle. sarı siyahlı renklere gönül verenler için ise bir kalp ağrısıydı.
