hiç vazgeçmediğim takımımdan vazgeçtiğim an beni mahçup etmesidir. maç gerçekten kötü gidiyordu. o dırada okuduğum için eskişehir'de bir arkadaş evinde maçı izlemeye çalışıyordum. çalışıyordum diyorum, çünkü benim dışımda hiç kimse maçla fazla ilgilenmiyor ve umursamıyordu. herşey kötü gidiyordu, yeniliyorduk ve oynadığımız futbol hiç de umut vaadetmiyordu. evden ayrılmak zorundaydık, arkadaşlarım ısrarla hadi gidelim diye tutturdu. ben 1 dakika 1 dakika daha derken dayanamadım ve çıktım. biraz sonra sokakta yürürken ortalık gol sesiyle sarsıldı. biraz daha gittik içim içimi yiyordu ve eskişehir bir anda haykırdı sanki golü. inanamadım izleyenleri aradım ve soğuk bir eskişehir gecesi galatasaray'ın son düdük sesi duyulmadan pes etmeyeceğini öğrendim.
