4-3’lük maç elbette unutamadığım maçların başında gelir. ama doğrusu o maçta olan bitenin farkına o zaman varamamıştım. dün yine çocuklarımla beraber cd’den izledim ama hâlâ farkına varamıyor gibiyim. son golden sonra bütün takımın birbirine sarıldığını hatırlıyorum. bir tek schumacher kaleden yetişememişti bize. galatasaray’a gittiğim dönemde çıktığım ilk fenerbahçe maçıysa beni çok üzmüştü. tsyd kupası maçıydı. tribünler yarı yarıyaydı ve fenerbahçe taraftarı biz daha ısınmaya çıkmadan “hasan’la el sıkışanı siler atarız” diye bağırmaya başlamıştı bile. eski takım arkadaşlarım da haklı olarak çekindiler ve o gün hiç kimse benimle tek kelime bile etmedi. hissettiğim baskıyı bugün bile net olarak hatırlıyorum. yusuf “takma kafanı olur böyle şeyler” diyerek beni teselli etmişti.
