1992’nin ekim ayında a milli futbol takımımız, san marino’ya birçok ilki yaşatıyordu…
hakan şükür’ün klasik kafa gollerinden biriyle maçta öne geçen milli takımızda beklenti, esnaflardan oluşan rakibini beşlik yapıp uğurlamasıydı… ama hiç de kolay bir maç olmayacaktı! san marino, o ana kadar grup maçlarındaki ilk kornerini kazanırken –bir rivayete göre bu, tarihlerinin ilk korneriydi- sanki yıllardır bu anı bekliyorlarmışçasına; yavaş yavaş, tadına vara vara kullandılar o korneri… ve o top, spikerin “aman ha!” sesleriyle ağlarla buluşuyordu. o gol, san marino’nun deplasmanlarda attığı ilk goldü. aynı zamanda penaltı haricinde, oyun içinde atılan ilk gol…
sanmarino milli takımımız, son dört dakikaya kadar o gole cevap veremedi. orhan çıkrıkçı’nın golüyle, maç dört dakika içinde bir anda 4-1’e gitti… ancak manşetlerdeki “zoru başardık!” kinayesinden anlaşılacağı üzere, herkes bu durumda hoşnutsuzdu… en çok da dönemin teknik direktörü sepp piontek!
maçtan önce ‘hocam 5 atacağız, merak etme’ dediler, işe ciddiyetsiz baktılar. sonucu gördük; hayatımdan beş yıl gitti… öldüm, öldüm, dirildim; utanç duyuyorum! ancak pioentek asıl utancı, gruptaki rövanş maçında yaşayacaktı. zira san marino yine bir ilke türkiye karşısında imza atacak ve 0-0’lık sonuçla tarihindeki ilk puanını alacaktı!
