maç için televizyonun karşısına geçtiğimde umutluydum. maç başladı. iyi değildik ama ben iki senedir umutlu olmayı öğrenmiştim bi kere. bi biçimde toparlanacağımıza inancım tamdı.
tam o sırada yayın gitmesin mi. beynimden kaynar sular döküldü. digiturk arandı. neyse olay basitmiş. fiş tak çıkar çözüldü. yıllardır benzer sorunlar yaşarım. niye şu fişi takıp çıkarmayı akıl edemiyorsam bi türlü.
neyse yayının gelmesi ile birlikte ramazan'ın golleri çıkarışını ve bizim kötü oyunumuzu izleyerek maçı bitirdik. yani yayın gelmese imiş de kaybedeceğimiz pek bir şey yokmuş.
buna rağmen maçtan sonra rafael abi'yi arayarak kazandığımız bir puan için teşekkür etmeyi ihmal etmedim. oralara kadar gitmişti ne olsa.
maç içinde yaşanan ve bizim ne olduğunu ancak sonradan öğreneildiğimiz diğer olay da manisa taraftarının bizim tribüne girerek akhisar'lılara sözmesi ve sonradan gerginlik çıkması. şu ülkede en sevmediğim taraftarlık biçimi bu herhalde. ve o kadar çok var ki bu taraftarlardan.
